بتن خود ترمیم شونده (self-healing concrete)، بتنی است که به محض ایجاد ترک در سطح خود شروع به بازسازی و ترمیم می کند و مانع از گسترش ترک و عمیق شدن آن می شود.
هنگام ایجاد ترک در بتن، مواد سیمانی خشک شده ای که در ترک ها وجود دارد با دی اکسید کربن و آب واکنش داده و لایه ای از کربنات کلسیم تولید می شود که مانع از گسترش ترک ها و شکاف های بیشتر می شود. سه هفته زمان نیاز است تا بتن عملیات ترمیمی خود را تکمیل کرده و بازسازی شود.
بتن خود ترمیم شونده با استفاده از یک نوع باکتری قادر به ترمیم ترک های خود است. در واقع مکانیزم ترمیم بتن با استفاده از باکتری و منبع تغذیه آن یعنی کلسیم لاکتات صورت می پذیرد که در بتن قرار گرفته اند. این باکتری به صورت غیر فعال در بتن قرار دارد اما پس از ترک خوردگی در مجاورت آب فعال شده و با ایجاد واکنش شیمیایی منجر به تولید کربنات کلسیم می گردد. باکتری عامل اصلی خود ترمیم شوندگی بتن است، زیرا با مسدودسازی ترک ها، عمر سازه و مقاومت آن را افزایش می دهد. این باکتری در طبیعت موجود است و پیوستگی ساختار بتن را پایدار می نماید. علاوه بر آن می تواند تخم هایی تشکیل دهد که غیر فعال و زیست پذیر باشند و بتوانند تنش های شیمیایی یا فیزیکی را تحمل کنند.
در ساخت بتن خود ترمیم شونده، مکانیزمی بکار رفته که باعث ایجاد یک مخلوط بتنی می شود که شامل یک پیش ماده لاکتات کلسیم (Ca(C۳H۵O۲)۲ و یا کپسول های کوچک حاوی باکتری می باشد.
فاصله
فاصله
